نماز

دل را به نور عشق صفا مي دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا مي دهد نماز

 از خارزار شرك اگر بگذري به صدق
 باغ تو را ز جلوه صفا مي دهد نماز

تا بنگري جمال حقيقت ز معرفت
 سرچشمه ات ز آب بقا مي دهد نماز

 پاي تو را ز قيد  تعلق رها كند
 دست تو را به دست دعا مي دهد نماز

هر دم كه سر به سجده اخلاص مي نهي
 روشندلي ز ياد خدا مي دهد نماز

رسول خدا(ص) می فرماید:

زمانی که نمازگزار رکوع و سجود نمازش را کامل به جا آورد

و قسمتهای نماز را که کامل کرد (این نماز) به آسمان صعود می کند،

در حالی که نور از او تلألؤ می کند و ابواب آسمان برای او گشوده می شود

و (خطاب به او) می گوید:

 مرا محافظت کردی، خدایت محافظت کند و ملائکه گویند: درود بر صاحب این نماز.

 زمانی که قسمتهای نماز کامل گزارده نشود می گوید:

ضایع کردی مرا، خدا تو را ضایع کند، در این حال نماز را به چهره این نمازگزار می زنند.

 منبع: نماز و فرشتگان،ص۹۷

                نماز پنا هگاهی برای انسان‌ها

نماز» انسان را به قدرت لایزالى پیوند می ‏دهد كه

همه مشكلات براى او سهل و آسان است، پس از نماز كمك بگیرید.

 راز شستن صورت از آمادگی حضور تا پناه از وسوسه شیطان

پناه بردن از وسوسه‌های شیطان به سوی خدا،

طهارت از تمام گناهان و كسب آمادگی برای مواجه شدن با پروردگار عالمیا ن

طهارت باطنی نماز در سایه شست‌وشوی اعضای ظاهری در وضو

شست‌وشوی ظاهری اعضای وضو نماد طهارت باطنی است و

اگر این اعضا گناه نكند، مسلماً قلب انسان نیز پاك می‌ماند.

خداوند به سه گروه وعده داده است:

إنَّ الله وَعَدَ أن یَدخُلَ الجَّنَّه ثَلاثَه نُفُورٍ بِغَیرحِسابٍ و یَشفَعُ کُلَّ واحِدٍ مِنهُم فِی ثَمانِینٍ الفاً،

المُؤذِّن و الامام، و رَجُل یَتَوَضَّا ثُمَّ یَدخُل المَسجِد فَیُصَلِّی فِی الجَماعَه

همانا خداوند به سه گروه وعده داد، بدون حساب وارد بهشت شوند،

و هر یک از این سه گروه (روز قیامت) می توانند هشتاد هزار نفر راشفاعت کنند

وآن ها عبارتند از: ۱- مؤذن ۲- امام جماعت ۳- کسی که وضو بگیرد،

سپس داخل مسجد شود و نماز را به جماعت به جا آورد.

ثواب نماز جماعت

 إنَّ الله یَستَحیِیَ مِن عَبدِهِ إذا صَلَّی فِی جَماعَهٍ ثُمَّ سَألَهُ حَاجَهً أن یَنصَرف حَتّی یَقضِیهَا
زمانی که بنده ای  نمازش را به جماعت بخواند، خداوند از او حیاء می کند، و هنگامی  که از او طلب حاجت کرد، منصرف نشود، مگراین که حاجتش را برآورد.

نماز سفره گسترده خدا

 ألا أنَّ الصَّلاهَ مَأدَبَهُ الله فِی الارضِ قَد هَنَأهَا لِاَهلِ رَحمَتِه فِی کُلِّ یَومٍ خَمسَ مَرّات
آگاه باشید نماز سفره گسترده خدا در زمین است که

خداوند آن را روزی  پنج  بار برای اهل رحمتش (افراد شایسته رحمت) گوارا نموده است.

اولین نماز حضرت علی (ع)

علی گوشه خلوتی نشسته بود و گذشته را در ذهن مرور می کرد. 

چند سالی بود که در خانه پسر عمویش زندگی می‏کرد.

مردم پسر عمویش را محمد امین خطاب می کردند. 

به یاد صحبت های دیروز محمد(ص) افتاد. 

محمد امین، از خدا و رسالتی که توسط جبرئیل به او محول شده بود، صحبت کرد؛

حرفهایش دل علی را لرزانده بود. 

علی احساس کرد، دلش با یاد خدایی که محمد (ص) به او معرفی کرده،

آرامش یافته، پس تصمیم گرفت به خدا و رسولش ایمان آورد.

به او ایمان آورد در حالی که ده سال بیشتر نداشت.

از آن پس، رسول خدا و علی (ع)، برای خواندن نماز به درّه‏های اطراف مکه می‏رفتند

و مخفیانه نماز می‏گزاردند. 

مدتی بعد ابوطالب، محمد (ص) و فرزندش علی(ع)، را در گوشه ای دید که،

به زمین خیره شده و به خاک می‏افتند و برمی‏خیزند.

تعجب ابوطالب هنگامی بیشتر شد که در مقابل آنها ایستاد و آنها توجهی نکردند.

ابوطالب کنار تخته سنگی نشست و همانطور که با دقت به حرکات آنها خیره شده بود، به فکر فرو رفت.

پیامبر بعد از نماز، با مهربانی به ابوطالب سلام کرد، صدای علی نیز در صدای پیامبر پیچید.

ابوطالب کنجکاوانه از برادرزاده اش پرسید: 

محمد جان! این چه آئینی است؟!

پیامبر، ابوطالب را در آغوش گرفت و با لحنی سرشار از مهر گفت:

عمو جان! این آئین خدا، پیامبران، فرشتگان و جدمان ابراهیم است. 

خدا مرا برگزیده و با این آئین برای هدایت به سوی بندگانش فرستاده.

ابوطالب از فرزندش پرسید:

علی جان! تو بر چه آئینی هستی؟

علی (ع) نیز مهربان تر از همیشه به پدر گفت:

پدر جان! من نیز به خدا و پیامبرش ایمان آوردم و نماز خواندم.

کان رسول الله صلی الله علیه وآله إذا حضرت الصلاة خرج إلی شعاب مکة وخرج معه علی بن أبی طالب علیه

السلام مستخفیا من عمه أبی طالب ومن جمیع أعمامه وسائرقومه، فیصلیان الصلوات فیها، فإذا أمسیا رجعا فمکثا

ما شاء الله أن یمکثا، ثم إن أبا طالب عثر علیهما یوما وهما یصلیان، فقال لرسول الله صلی الله علیه وآله: یا ابن أخی

ما هذا الذی أراک تدین به؟ قال یا عم: هذا دین الله ودین ملائکته ودین رسله ودین أبینا إبراهیم، أو کما قال: بعثنی

الله به رسولا إلی العباد وأنت یا عم أحق من بذلت له النصیحة و دعوته إلی الهدی وأحق من أجابنی إلیه وأعاننی

علیه، قال الطبری: وقد روی هؤلاء المذکورون أن أبا طالب قال لعلی علیه السلام: یا بنی ما هذا الذی أنت علیه؟

فقال: یا أبة آمنت بالله و برسوله وصدقت بما جاء به وصلیت لله معه، 

بحارالانوار ج ۳۸، ص۳۲۲٫

بحارالانوار ج ۳۴، ص۲۰۷٫

ثُمّ کَانَ أَوّلَ ذَکَرٍ مِنْ النّاسِ آمَنَ بِرَسُولِ اللّهِ صَلّی اللّهُ عَلَیْهِ وَسَلّمَ وَصَلّی مَعَهُ وَ صَدّقَ بِمَا جَاءَهُ مِنْ اللّهِ تَعَالَی: عَلِیّ بْنُ

أَبِی طَالِبِ بْنِ عَبْدِ الْمُطّلِبِ بْنِ هَاشِمٍ، رِضْوَانُ اللّهِ وَ سَلَامُهُ عَلَیْهِ وَ هُوَ یَوْمئِذٍ ابْنُ عَشْرِ سِنِینَ.

منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة(خوئی) ج۱۷، ص ۳۳۹
السیرة ابن هشام ج  ص254

نماز بی ریا

گفتم: کیستی؟                                                                    

 گفت: مسافر

گفتم: مقصد؟                                                                     

                                              گفت: دیار دوست                                         

گفتم: از چه راهی؟                                                                

         گفت: صراط مستقیم

گفتم: راهنما؟                                                                        

         گفت: انبیاء و اوصیاء

گفتم: نقشه راه؟                                                                      

گفت: کتاب خدا

         گفتم: توشه چی؟                                                                                                                گفت: نماز بی ریا                        

گفتم: به چه وقت؟                                                                       

   گفت: اذان صبحگاهی

گفتم: و دگر کی؟                                                                          

  گفت: ظهر و مساء؟

گفتم: آیا بس؟                                                                             

   گفت: مغرب و عشاء

گفتم:انشا الله تعالی                                                                         

اولین نماز جمعه

نزدیک غروب بود.

خورشید می رفت تا چون یاقوتی سرخ در دریای غروب، غوطه ور ‏شود.

کوچه های مدینه، از شنیدن خبر ورودش جانی تازه ‏گرفت؛ از هرکوچه‏ ‏صدای هلهله و شادی بلند بود. 

مسلمانان مدینه، پیش از ورود پیامبر به مدینه تصمیم گرفته بودند؛

همچون ادیان دیگر روزی را برای عبادت و شکرگزاری قراردهند.

چون می دانستند که قوم یهود در روز شنبه و نصارا روز یکشنبه اجتماع می کنند.

آنها روز قبل از شنبه را که در آن زمان «یَوْمَ العَرُوبَة» نامیده می‌شد، برای این هدف برگزیدند

و به سراغ یکی از بزرگان مدینه به نام «اَسْعَد بْن زُرَارَة»، رفتند،

او نماز را به جماعت بجا آورد و به آنها اندرز داد.

به خاطر اجتماع مردم در این روز، یوم العروبه، روز جمعه نامیده شد.

«اسعد» دستور داد گوسفندی را ذبح کردند و غذای، همگی از همان یک گوسفند بود،

چرا که تعداد مسلمانان در آن روز، بسیارکم و فقط حدود چهل نفر بود

و این نخستین اجتماع مسلمین در روز جمعه بود.

پیامبر ظهر روز دوشنبه دوازدهم ربیع الاول وارد مدینه شد،

چهار روز در «قبا» منتظر حضرت علی (ع)، حضرت فاطمه (س)و تعدادی از مسلمانان ماند

و در این مدت مسجد قبا را بنیان نهاد، سپس روز جمعه به سوی مدینه حرکت کرد.

به هنگام نماز به محله «بنی سالم بن عوف» در وادی «رانوناء» رسید

و همراه مردم نماز روز جمعه را اقامه کرد و این اولین نماز جمعه‌ ای بودکه رسول خدا بجا آورد

و خطبه‌ نماز هم اولین خطبه حضرت در مدینه بود؛

رسول اکرم خطبه بلیغی ایراد فرمود که در اعماق قلوب آنان اثری بدیع گذاشت.

بعدها آیه نازل شد و نماز جمعه تشریع گردید.

از آن زمان یکی از نمازهایی که باید به جماعت خوانده شود و به تنهایی نمی توان خواند،

نماز با عظمت جمعه است.

نمازی که زیباترین گردهمایی هفتگی مسلمانان و عالی ترین عبادت سیاسی هر هفته خداپرستان است.

در این نماز، امام جمعه نمازگزاران را به تقوا و پاکدامنی توصیه می کند و آنها را از مسائل سیاسی و اقتصادی

جهان اسلام آگاه می سازد.

نماز جمعه طبق نظر شیعیان در زمان حضور پیامبر و امام معصوم و نایب خاص او واجب عینی است،

اما در زمان غیبت کبری واجب تخییری است.

یعنی : نمازگزار میان نماز جمعه و نماز ظهر مختار است.

منابع:

 تفسیر نمونه، ج‏24، ص: ۱۳، ذیل آیه ۱۱سوره جمعه 

بحار الأنوار،ج ۱۹، ص ۱۲۶٫

٫